Islandia

Niewielkie państwo wyspiarskie w północnej Europie, leżące na Oceanie Atlantyckim, powierzchniowo odpowiadające mniej więcej 1/3 powierzchni Polski, a jakże różne od naszego kraju. Państwo zamieszkane przez około 350 tys. osób, dwa razy więcej jest owiec, a rocznie przybywa około 2 mln. turystów. Jak wiadomo turystyka posiada swoją drugą twarz, nie tylko tę miłą przynoszącą zyski, ale również tę wpływającą negatywnie na otoczenie, środowisko, relacje międzyludzkie. Druga strona turystyki powoduje zaciskanie islandzkiego kręgu i próbę ograniczania „swobód” turystów. Znamy to również z innych państw i miast, a wyraźnym tego przykładem jest ostatnio Barcelona, próbująca ograniczać ruch turystyczny.

Co wpływa na fenomen Islandii? To niesamowity skrawek naszej ziemi, gdzie dwa żywioły ogień i woda/lód współistnieją ze sobą. Wyspa leżąca na dwóch płytach tektonicznych (północnoamerykańska i eurazjatycka) dosłownie i w przenośni żyje, rozwija się i zmienia się ciągle. Jest najmłodszym terenem Europy, który potrafi zaskakiwać i pokazywać pazurki. Jakże znamienny był rok 2010, kiedy erupcja jednego z ponad stu wulkanów Islandii, posiadających nazwy nie do wypowiedzenia przez nas, zablokował ruch powietrzny w Europie. Taką siłę niewielkiej Islandii świat odczuwał już wcześniej. Wystarczy wspomnieć o wulkanie Laki, którego ośmiomiesięczna erupcja w XVIII wieku najprawdopodobniej przyczyniła się do wybuchu rewolucji francuskiej, gdzieś tam w dalekiej Francji. Nawet sławna amerykańska NASA doceniła Islandię i właśnie tutaj ćwiczyli swoje ekipy przed wyprawami kolejnych Apollo. Wyspa znalazła również szerokie uznanie wśród branży filmowej, która wielokrotnie odwiedzała właśnie tę część Europy by nakręcić zapierające dech w piersiach sceny wielu, wielu filmów. Teraz turyści przemierzają Islandię śladami swoich ulubionych bohaterów filmowych planując dodatkowo obserwację wielorybów, poszukiwanie zorzy polarnej, spacery po lodowcach, wulkanach, wodospadach i wiele innych przygód. 

Taka jest Islandia zimna z charakteru i klimatu oraz niepowtarzalna pod względem krajobrazów.

Poruszanie się po wyspie pojazdami z maksymalną prędkością 90 km/h lub pieszo sprzyja kontemplacji jej uroków. Często na drogach nie uświadczymy asfaltu, taki luksus znajduje się głównie wzdłuż okrężnej drogi krajowej nr 1 i przy większych aglomeracjach. Szereg dróg, to ubity materiał wulkaniczny, a spacerujące owce stanowią, albo przynajmniej powinny, dodatkową, naturalną barierę ograniczającą fantazję kierowców. Na wyspie jest co kontemplować, bo czarne plaże, setki wodospadów, hałaśliwy ocean i olbrzymia, bezludna, otwarta przestrzeń robią tak piorunujące wrażenie na każdym turyście, że chyba jeszcze taki nie postawił nogi w Islandii, który nie chciałby tam znowu wrócić. Dla większości przyjezdnych zwiedzanie ogranicza się do atrakcji usytuowanych wzdłuż drogi krajowej nr 1, ci bardziej odważni, wyposażeni w samochody terenowe lub silne i wydolne nogi udają się w głąb lądu, do Interioru, gdzie czekają na nich dodatkowe niespodzianki, jak tęczowe góry.

Islandczycy posługują się skomplikowanym językiem islandzkim należącym do grupy języków północnogermańskich i ściśle dbają
o czystość tego języka unikając przyjmowania wyrazów obcojęzycznych. Materiały archiwalne dotyczące języka i historii stanowią dla naukowców doskonały materiał badawczy rzutujący na przeszłość nie tylko Europy.

Choć tak niewielka, Islandia ma olbrzymi wpływ i znaczenie w dziejach naszego świata.

Przemyśl

http://visit.przemysl.pl/

Przemyśl, to piękne miasto położone w południowo-wschodniej Polsce, nad rzeką San. W czwartej polskiej edycji konkursu Komisji Europejskiej na „Najlepsze Europejskie Destynacje Turystyczne - EDEN” (European Destinations of Excellence) otrzymała tytuł Najlepszej Europejskiej Destynacji Turystycznej - EDEN 2013.  Trochę wcześniej, bo w roku 1995 miejscowość wyróżniono przyznaniem przez Radę Europy w Strasburgu Honorowej Flagi Europejskiej, za opiekę nad cmentarzami wojennymi z I i II wojny światowej oraz wysiłki na rzecz integracji europejskiej. Jak widać zarząd miasta stara się by o Przemyślu było głośno oraz dokłada wszelkich starań by promować swój region. Na gali Mobile Trends Awards 2014 aplikacja „Przemyśl mobilny” wygrała w kategorii „Miasto z najlepszą stroną lub aplikacją mobilną”.

Rynek, widok na Ratusz. 

Lokalizacja przy autostradzie A4 oraz przy międzynarodowej magistrali kolejowej relacji Berlin-Kijów z szerokim torem na Ukrainę, bliskość przejść granicznych 

z Ukrainą (Medyka, Korczowa) i Słowacją (Barwinek) czyni Przemyśl bardzo interesującym zakątkiem pod względem szeroko pojętej turystyki.

Widok z wieży. 

Wierze kościelne, widok z rynku.

Podczas okresu rozbiorów Polski do Przemyśla wkroczyli w 1772 roku żołnierze austriaccy. Nad Dunajem nazywano Przemyśl „Bramą Węgier”, gdyż od wieków doliną Sanu, przez Karpaty prowadził szlak handlowy na Węgry. W latach poprzedzających wybuch I wojny światowej i w jej trakcie przebywało w Przemyślu bardzo dużo Węgrów. Pracowali oni przy wznoszeniu fortyfikacji, a później brali udział w obronie Twierdzy Przemyśl. Prace na terenach obronnych rozpoczęto
w 1854 roku i kontynuowano je aż do wybuchu I wojny światowej. Dziś teren Twierdzy Przemyśl jest zabytkiem fortyfikacji, można go zwiedzać pieszo, czy na rowerze, jest jedną z wielu atrakcji tego regionu.

Kościół Franciszkanów

Sobór św. Jana Chrzciciela

Krajobraz miasta charakteryzuje się wieloma, sterczącymi wieżami, głównie świątyń. Przemyśl jest siedzibą dwóch archidiecezji. Warto odwiedzić przynajmniej kilka z tych obiektów, jak Sobór św. Jana Chrzciciela, Kościół Franciszkanów, czy Archikatedrę Przemyską p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Panny Marii i Św. Jana Chrzciciela.

 

W XVIII wieku rozpoczęto budowę katedry greckokatolickiej, która jednak nigdy nie została ukończona, a po tym pomyśle pozostała jedynie dzwonnica. Dziś dzwonnica jest wierzą zegarową, w której znajduje się bardzo ciekawe muzeum fajek i dzwonów, a z tarasu widokowego roztacza się piękna panorama przemyskiej starówki z widocznym na wzgórzu Zamkiem Kazimierzowskim.

Miłośnicy literatury z pewnością wiedzą, że w czwartej części powieści J. Haszka "Przygody dobrego wojaka Szwejka" Szwejk trafia do Przemyśla. Tę okoliczność również wykorzystano w promocji miasta. Nieopodal Rynku możemy przysiąść do dzielnego wojaka na skrzyni z amunicją. W mieście działa Stowarzyszenie Przyjaciół Dobrego Wojaka Szwejka, które w Twierdzy Przemyśl organizuje różne biesiady i wydarzenia oraz możemy udać się do Zaułku Wojaka Szwejka.

Przez Przemyśl przebiega również Droga św. Jakuba Via Regia, która po wielu kilometrach łączy się z Górnośląską Drogą św. Jakuba przebiegającą przez Piekary Śląskie, Tarnowskie Góry, Górę św. Anny i dalej do Zgorzelca. Z przemyskiego Rynku do Santiago de Compostela jest 4031km.

Kamienica przy Rynku.

Uliczki Przemyśla.

Zamek w Krasiczynie

Z cyklu „cudze chwalicie swego nie znacie”.

Obiekt znajdziemy niedaleko Przemyśla, około 11 km od tej miejscowości. 

Do zwiedzania jest olbrzymi park obejmujący wiele egzotycznych, pięknych drzew
i krzewów. Na powierzchni 14,5 ha znajdziemy ponad 200 gatunków różnych roślin, a spacer pomiędzy starodrzewem i stawami jest wielką przyjemnością. Właściciele zamku mieli zwyczaj sadzenia dębów oraz lip po przyjściu na świat kolejnych potomków, odpowiednio syna i córki, dlatego przy niektórych możemy spotkać stare tablice z imieniem i datą. Przy wejściu na teren zamkowy należy zakupić bilet wstępu. W kwietniu 2018 koszt był dwojaki 4,00 zł za wstęp na teren obiektu i do tego dla chętnych do zwiedzania zamku z przewodnikiem bilet w cenie 12,00 zł. Zgodnie ze stroną internetową obiektu (https://www.krasiczyn.com.pl/) można po wcześniejszym wykupieniu dodatkowego biletu wejść na wieżę zegarową, o czym niestety nie ma informacji przy wejściu. Po przejściu krótką alejką dochodzi się do wschodniej ściany czworobocznego zamku.  Budowla pochodzi z przełomu XVI
i XVII w. i była własnością różnych zacnych, polskich rodów magnackich, jak Krasiccy, Potoccy, czy Sapiehowie. Właśnie tutaj 14 maja 1867 roku przyszedł na świat późniejszy kardynał Adam Sapieha, który np. wyświęcił na księdza Karola Wojtyłę. Od 1996 roku pieczę nad zamkiem sprawuje Agencja Rozwoju Przemysłu S.A..

 

Zamek w Krasiczynie to jeden z najcenniejszych zabytków architektury renesansowo-manierystycznej w Polsce, ma 6.000 m2 powierzchni użytkowej.
W czterech narożach usytuowane są baszty o doniosłych nazwach, symbolizujących hierarchię świata, czyli Boska, Papieska, Królewska i Szlachecka. W baszcie boskiej znajduje się kaplica zamkowa, która stanowiła kościół parafialny i jest najcenniejszym ocalałym elementem zamku. Jest to jedyna w Polsce świątynia, której zdobienia wykonano metodą Michała Anioła, wierząc słowom przewodnika. Na murach zamku, tak od strony dziedzińca, jak i parku widoczne są wizerunki wielu postaci od cesarzów, przez polskich królów, magnaterię i świętych. Ponieważ zamek odwiedzany był przez różnych możnych tego świata założeniem było żeby gość mógł na ścianie odnaleźć osoby bliskie swemu sercu, związane 

z jego kulturą i krajem. Ozdoby murów zostały wykonane w unikatowej technice sgrafitto, czyli nakładania kolejnych warstw tynku, a następnie zdrapywaniu fragmentów powłok wierzchnich uzyskując w ten sposób pożądany wzór. 

W Krasiczynie mówi się o powierzchni 7.000 m2  tego typu ozdób.

Salonik myśliwski

Kaplica zamku

Należy wziąć pod uwagę, że podczas II wojny światowej zamek został w znacznym stopniu zdewastowany. Już na początku działań wojennych, 20 września 1939 roku, do zamku wkroczyli Rosjanie. Spaleniu uległo całe wyposażenie zamku. Zniszczone zostały krypty rodu Sapiehów znajdujące się pod basztą Boską. Ród Sapiehów kolekcjonował różne dzieła sztuki oraz posiadał obszerną bibliotekę. Twierdzi się, że już w okresie I wojny do ewakuacji kolekcji koniecznych byłoby kilka wagonów kolejowych. Dziś elementy tych zbiorów znajdują się w Zamku Królewskim na Wawelu. Ciężkie czasy zbiory przetrwały pod opieką kardynała Sapiehy. Jedynym pomieszczeniem, którego wyposażenie przetrwało okresy wojennej zawieruchy jest salonik myśliwski. 

Zamek ciągle jest remontowany. W zwiedzanych salach można zobaczyć przykładowe wyposażenie, ale jest go bardzo mało. W obiekcie funkcjonuje restauracja, sale konferencyjne i hotel. Oczywiście teren ten stanowi doskonałe tło wszelkich fotografii okolicznościowych, dlatego spotkać można wiele młodych par.

Będąc w południowo-wschodniej części Polski warto wybrać się do Krasiczyna.

"Dzwon Islandii"

Islandia to aktualnie jeden z najpopularniejszych kierunków wojaży polaków. Większość osób przygotowując się do wyjazdu natrafi na informacje o sagach islandzkich, ale wiele o tym kraju mogą nam powiedzieć również inne książki.

Halldór Kiljan Laxness nie jest może zbyt znaną osobistością, a jednak jest laureatem Literackiej Nagrody Nobla z roku 1955. Laxness jest zresztą pseudonimem, gdyż nazwisko rodowe autora to Guðjónsson. Jak można przeczytać na oficjalnej stronie internetowej Nagrody Nobla www.nobelprize.org wyróżniono go "za swoją żywą epicką moc, która odnowiła wielką sztukę narracyjną Islandii".

Autor urodził się w roku 1902 w Rejkiawiku, stolicy Islandii i zmarł również w tym mieście w roku 1998. Mając siedemnaście lat opuścił swój kraj. Przebywał między innymi w Niemczech, Francji oraz USA. Zbierał doświadczenie życiowe oraz poddawał się wpływom panującym w tym okresie na świecie sztukom i poglądom. Przeszedł na katolicyzm, a potem popierał nurty socjalistyczne. W roku 1930 powrócił na Islandię.
W Mosfellsbær znajduje się muzeum jedynego islandzkiego laureata nagrody nobla.

Pierwsze dzieło napisał już w roku 1919, a potem powstawały kolejne powieści i sztuki teatralne. W roku 1952 wydrukowano „Dzwon Islandii”, jako zbiór trzech wcześniejszych powieści. Dzieło to stanowi trylogię historyczną, której akcja toczy się w ok. XVII/XVIII wieku. Tematem przewodnim powieści są losy chłopa Jón Hreggviðsson skazanego na śmierć za morderstwo królewskiego kata. W wyniku różnych okoliczności jego życie splata się z losami islandzkiej klasy wyższej, które są tematem poszczególnych części trylogii. Jednak, jak to bywa w powieściach historycznym mniej znaczące są losy bohaterów, a istotę rzeczy stanowią dzieje państwa. Islandia znajdująca się pod panowaniem Danii, jej bohaterowie, legendy, sagi i przypowieści, to wszystko przeplata się tutaj w interesującą historię. Czytając o kolejnych poczynaniach bohaterów powieści między linijkami poznajemy Islandię oraz otaczający ją świat XVIII wieku.

Czytając tę powieść odniosłam wrażenie, że narody Polski i Islandzki mają dużo wspólnego.

Birmingham

Jedziemy do Birmingham!!

Zasadniczo jedziemy z wizytą, ale z pewnością będziemy coś zwiedzać. Jednak wynalezienie ciekawych miejsc tego miasta nie jest proste. Nie można dostać zwykłego papierowego, książkowego przewodnika po tej miejscowości, więc informacji trzeba szukać w Internecie.

A w tym Internecie jest kilka ciekawych propozycji, ale jak się popatrzy na mapę, to jakoś tak wszystko jest daleko od centrum, jakby poza Birmingham. Wzbudza to ciekawość i intryguje mocno, bo jakież to dziwne, że tak duże miasto nie ma w swoim sercu nic ciekawego!? Jednocześnie wytwarza się pewnego rodzaju niepokój, bo do tych wszystkich odległych miejsc trzeba dotrzeć, pieszo niestety dość daleko. Rzeczywistość okazuje się jednak nie taka straszna jakby wskazywał na to Internet i wirtualny świat.

Zacznijmy więc od początku!

Na liście atrakcji miasta Birmingham znajdziemy fabrykę czekolady Cadbury, miasteczko Szekspira, spacer kanałami miasta, zwiedzanie dzielnicy jubilerów, spacer śladami Tolkiena, muzeum Thinktank, skansen i jeszcze kilka innych ciekawostek.

Dla łasuchów zwiedzanie fabryki czekolady, to myślę wystarczający bodziec do odwiedzenia tego szacownego, największego po Londynie miasta Anglii. I okazuje się, że nie taki diabeł straszny, bo komunikacja funkcjonuje świetnie, a pociągiem to tylko kilka przystanków od stacji centralnej. Warto jednak zaplanować ten pobyt wcześniej i kupić bilety przez Internet. Pomijając fakt, że są one w tym przypadku nawet tańsze, to nie spotka nas niespodzianka na miejscu, kiedy na wejście będziemy musieli czekać kilka godzin. Warto również zastanowić się nad terminem. Oczywiście gdy przyjeżdżamy na weekend to zbytniego wyboru nie mamy, jednak w tym przypadku czeka nas zwiedzanie w tłumach. Jak to we wszystkich muzeach, fabrykach oraz innych miejscach do zwiedzania przechodzi się od pomieszczenia do pomieszczenia. W weekendy trasa się korkuje i może się zdarzyć, że będziemy czekać na wstęp do odpowiedniej sali przez kilka ładnych minut. W ogóle na zwiedzanie fabryki Cadbury trzeba sobie zarezerwować dwie do trzech godzin. Największymi łasuchami są dzieci, więc muzeum przygotowane jest właśnie dla nich. Jest tutaj wiele zabaw, sale kinowe i oczywiście degustacja czekolady wraz z pokazem wykonywania czekoladek. Dorośli muszą się jednak przygotować językowo, bo nie ma ekspozycji w innych językach niż angielski. Również filmy przedstawiające historię czekolady i rodziny Cadbury są w angielskiej wersji językowej. Co z resztą jakby nie może dziwić.

W 1879 roku rodzina Cadbury kupiła tereny na południe od Birmingham i stworzyła tam miejsce dla rozwijającego się przedsiębiorstwa. Dwóch braci Cadbury miało wiele pomysłów na rozwój rodzinnego businessu i pomimo sceptycyzmu ojca udało im się stworzyć świetnie prosperującą firmę. Z czasem dokupili wokoło fabryki duże połacie ziemi, na której powstało miasteczko pracownicze. Sam teren fabryki, a później miejscowość otrzymały nazwę Bournville od nazwy lokalnej rzeki oraz francuskiego „ville”, jako miasto. Bracia mieli bardzo socjalistyczne i lewicowe podejście do pracowników. Chcieli stworzyć lepsze warunki ich życia, dbali również o ich zdrowie. Oczywiście zakup ziemi poza Birmingham był dobrze przemyślany. Dawał możliwości rozwoju, ale również znajdował się w obrębie kanałów oraz linii kolejowej, co zabezpieczało logistykę fabryki. Jeśli ktoś ma czas pewnie warto się wybrać w głąb tego miasteczka pracowniczego.

Podczas naszego spaceru po centrum miasta korzystałyśmy z trzech nawigacji, ale w zasadzie żadna nie spisała się na medal. Może to stare przyzwyczajenie, ale papierowa mapa jest niezawodna i myślę, że gdybyśmy takową miały szybciej dotarłybyśmy do różnych celów. Ale nie ma co narzekać i tak udało się wiele, jak na krótki weekendowy wypad.

 

Birmingham leży nad niewielką rzeczką Rea, a w latach dwudziestych XIX w. stworzono w mieście olbrzymi system kanałów, który poszerzał możliwości transportowe oraz dostęp do zasobów naturalnych i paliw, dla ciągle rozwijającego się miasta. Bowiem już od XV w. to niesamowite miasto rozwijało się w przeróbce metali i produkcji broni. Z niewielkiej mieściny rozwinęło się do miasta liczącego aktualnie ponad 1,1 mln mieszkańców. Jeśli się dobrze orientuję, to wzdłuż tych kanałów można by dopłynąć lub dojechać, na przykład na rowerze do Londynu. System kanałów jest bardzo ciekawym miejscem znajdującym się w starej, odrestaurowanej części miasta. Przemierzając tę przestrzeń pięknymi chodnikami można pooglądać cudowne kamienice z czerwonej cegły, budynek starego żurawia, ciekawe restauracje i wynurzające się zza starych budynków nowe wieżowce. Ciekawe doświadczenie, gdy do zabytkowych cieków wodnych przechodzisz przez współczesne, olbrzymie centra handlowe.

Każdorazowo ciekawym doznaniem jest zobaczenie miasta z góry. Taką możliwość dają tarasy widokowe znajdujące się w bardzo ciekawym i nowoczesnym budynku miejskiej biblioteki (www.libraryofbirmingham.com). Bibliotekę otwarto w roku 2013 i jest to największy obiekt tego typu, czyli biblioteka miejska, nie tylko w Wielkiej Brytanii, ale w całej Europie. Jeżeli komuś biblioteka kojarzy się z dziwnym miejscem, gdzie trzeba zachować ciszę i przeciskać się między regałami, to powinien tym bardziej odwiedzić to miejsce. Już sam budynek zlokalizowany pomiędzy starymi zabudowaniami, mający przedziwną konstrukcję poprzesuwanych prostokątów ze złotą wieżą na szczycie wzbudza zainteresowanie, a wnętrze obala wszelkie mity dotyczące czytelni. Elewacja z okręgami ma odnosić się do przemysłowego dziedzictwa miasta, a wnętrze to nowoczesny świat, który poprzez edukację ma zmieniać życie mieszkańców i nie tylko. Tarasy widokowe usytuowane są na 9, 7 oraz 3 piętrze. Wnętrze z jednej strony przyciemnione w innych miejscach kolorowe z ruchomymi schodami po środku jest po prostu wspaniałe, działające na wyobraźnię i wzbudzające duże emocje.

Nasz widok z góry nie był może zbyt imponujący, bo centrum miasta jest aktualnie mocno przebudowywane. Prace mają zostać zakończone w roku 2019. Z dołu i z góry widać, jak architekci radzą sobie z połączeniem historii z nowoczesnością. Oj, mają co robić. Żeby przytoczyć tylko jeden przykład Bullring, gdzie nowoczesne centrum handlowe otacza wiekowy kościół św. Marcina. A i na terenie budowy widać, że postęp przyjmie w swe ramiona tradycję.

Shakespeare to najwybitniejszy pisarz Wielkiej Brytanii i chyba można powiedzieć jej dobro narodowe. Żył zaledwie 52 lata, ale pozostawił po sobie ogromną spuściznę. Urodził się on w Stratford-upon-Avon w sumie niewielkim mieście oddalonym od Birmingham o około 38 kilometrów. Możemy w tej miejscowości zwiedzić kilka obiektów związanych ściśle z życiem tego wielkiego pisarza. Jest to między innymi dom jego narodzin, dom, gdzie mieszkał ze swoją rodziną oraz dom, w którym mieszkała jego córka z mężem (www.shakespeare.org.uk). Poza niewielką ilością przemysłu, który jest tutaj prowadzony, to właśnie turystyka napędza koło zamachowe tej okolicy. Co ciekawe zakupiony w organizacji Shakespeare Birthplace Trust bilet, upoważniający do odwiedzenia pięciu budynków jest ważny przez rok. Jest również kilka obiektów w mieście, które są dostępne na innych zasadach i dysponują własnymi wejściówkami, jak na przykład szkoła.

Dziedzictwo Szekspira lepiej odwiedzić przyjeżdżając tutaj samochodem, bo dom matki oraz posiadłość rodziny żony pisarza są oddalone od centrum, więc wskazane jest mieć jakiś środek lokomocji. W okresie zimowym należy również zwrócić szczególną uwagę na godziny oraz terminy otwarcia obiektów. Z pewnością ogrody angielskiej zabudowy wyglądają ciekawiej w okresie letnim, ale jak się nie ma co się chce, to się lubi co się ma. Znajomość angielskiego oczywiście bardzo wskazana, bo pomimo krótkich opisów pomieszczeń w różnych językach, to eksponaty jednak opisane są w języki wieszcza. Poznać można tutaj nie tylko życie miejskie XVI w., literaturę, czy rozwój języka, ale również dowiedzieć się co nieco o medycynie tamtych lat. Bardzo ciekawe miejsce!

Birmingham można porównać do cebuli. Z zewnątrz nie wygląda imponująco, ale jak rozpoczniemy zdejmować poszczególne warstwy, to powoli, powłoka za powłoką docierać będziemy do pełnego witamin i wartościowego wnętrza.  Może na koniec rozpłaczemy się z wrażenia.

Tarnogórskie Dni Kultury Podróżniczej

Tytułowa impreza, to cykliczny festiwal podróżniczy odbywający się w ostatnim tygodniu lutego w miejscowości Tarnowskie Góry. W tym roku to już IV edycja i dla publiczności przygotowano szereg ciekawych spotkań. Oczywiście można również wziąć udział w konkursie prezentacji podróżniczych, który odbędzie się w sobotę
i niedzielę. Jako prelegent brałam udział w tych konkursach już dwukrotnie, teraz będę występować w roli jurora.

Więcej szczegółów można znaleźć oczywiście na Facebooku https://www.facebook.com/events/273649449833366/

Zapraszam serdecznie do odwiedzenia Tarnowskich Gór!