Mania podróżowania

Podróże to teraz temat na topie. Wszyscy interesują się wyjazdami i powstaje wiele imprez związanych z turystyką. Choć Polacy zawsze byli obecni we wszystkich zakątkach świata, to można odnieść wrażenie, że ciągle jest pewien niedosyt. 

Jednym z nowszych wydarzeń podróżniczych w kalendarzu są cykliczne, comiesięczne spotkania organizowane w Tarnowskich Górach. 

Wszelkie informacje dotyczące tych spotkań można znaleźć na Facebooku pod profilem T.G. Mania Podróżowania. Jest to impreza otwarta, dostępna dla każdego, dla wszystkich chętnych. 

W kolejnych miesiącach można posłuchać opowieści osób podróżujących 

i poznawać świat praktycznie nie ruszając się z miejsca. 

Do zobaczenie!

Tatry inaczej!

Tegoroczny wypad wrześniowy w Tatry był zupełnie inny niż dotychczas. Tym razem nie zdobywałyśmy najwyższych wzniesień, lecz z dolin podziwiałyśmy piękne górskie szczyty. Wybrałyśmy się do Murzasichle, tam nocowałyśmy w Leśnym Zaciszu by uniknąć hałasu i tłumów turystów. Bez pośpiechu, powoli - czasu miałyśmy dużo. Założeniem było zobaczyć największy polski wodospad Siklawa.

Jednak jak to czasami bywa, człowiek tak się zakręci w swoich planach, wyobrażeniach i dniu codziennym, że w końcu wszystko pokręci i tak z Siklawy zrobiła się Siklawica. Niby dwa wodospady w naszych pięknych i kochanych Tatrach, ale jakoś tak zupełnie w różnych częściach tego urokliwego miejsca. 

I o ile pierwszy ma wysokość około 70 m, to drugi już tylko około 23 m. Ale może nie o wysokość tu chodzi, a raczej o piękno natury.

Dolina Białego

Dolina Białego

Jak już wspomniano, jako miejscowość wypadową upodobałyśmy sobie tym razem Murzasichle. Pierwsze kroki skierowałyśmy do Doliny Białego. Żółtym szlakiem, a następnie czarnym przeszłyśmy do Czerwonej Przełęczy. Minęłyśmy Sarnią Skałę i dalej czarnym szlakiem doszłyśmy do Doliny Strążyńskiej. Tutaj dało się już odczuć, że znajdujemy się w miejscu turystycznym. Z Doliny Strążyńskiej pod wodospad Silkaw(a)ica prowadzi żółty szlak. 

No tak, na mapie wyraźnie napisano nazwę wodospadu, ale zawiodło czytanie ze zrozumieniem. Podobno nazwa Siklawicy pochodzi od Siklawy, czyli byłyśmy blisko. Siklawica cieszy się również dużą popularnością i wielu turystów podchodzi pod północną ścianę Giewontu, by zobaczyć ciek wodny spadający z 23 metrowej ściany skalnej. Jak to śpiewają kibice „Polacy, nic się nie stało” i faktycznie nic to, będzie okazja znowu wybrać się w te piękne góry. Trzeba przecież zobaczyć największy z polskich wodospadów, wyższy od Niagary. Dla porównania wysokość Niagary to około 50 m, a Siklawa ok. 70 m, tylko przepływy są jakby trochę inne. 

Po zobaczeniu więc jednego z tatrzańskich wodospadów Doliną Strążyńską, czerwonym szlakiem, wracamy do centrum Zakopanego. Od razu widać, że to bardziej znany szlak, po drodze mijamy bowiem tłumy turystów.

widok na Giewont

Dolina Strążyńska

Tego samego dnia wybrałyśmy się jeszcze, to już planowo, z rozmysłem i zrozumieniem, Doliną Złotą na Rusinową Polanę przez Sanktuarium Maryjne na Wiktorówkach. Historia powstania sanktuarium wiąże się z faktem objawienia, które wydarzyło się w tym miejscu w roku 1860. Wtedy to kilkunastoletniej pasterce Marysi Murzańskiej ukazała się Matka Boska prosząc o upominanie ludzi by nie grzeszyli i pokutowali za własne winy. Objawienie nie zostało oficjalnie potwierdzone przez Kościół. Na drzewie w miejscu objawienia najpierw pasterze powiesili obrazek Matki Boskiej, który następnie zastąpiono trwalszym wizerunkiem malowanym na szkle. Sanktuarium to niewielki drewniany kościół na kamiennej podmurówce wybudowany w stylu podhalańskim.

Sanktuarium Maryjne na Wiktorówkach

tablice pamiątkowe

A na Rusinowej Polanie były takie widoki:

 

Kolejny dzień okazał się równie spokojny. Postanowiłyśmy przejść „Drogę Królewską” w Białce Tatrzańskiej. Nazwa drogi związana jest z krążącymi legendami o królu Janie Kazimierzu, który z pomocą górali przemierzał tę drogę. Podobno w dowód wdzięczności, w późniejszych latach Białka cieszyła się licznymi nadaniami od króla. Ruszamy pieszo spod wyciągu w Kaniówce i podziwiamy ile się tutaj zmieniło. Co nas zainspirowało na przejście tym szlakiem? Być może wspomnienia młodości, gdzie wraz z kolonistami przemierzano tę trasę, a może audycja w trzecim programie Polskiego Radia i chęć przejścia śladami reporterki Izabeli Wożniak: http://www.polskieradio.pl/9/201/Artykul/1843611,Gory-narty-ryby-i-oscypki-czyli-Trojka-wraca-do-korzeni-w-Bialce-Tatrzanskiej

Co ciekawe obecnie szlak jest oznakowany, jako trasa spacerowa z Kaniówki. Należy iść zielonym szlakiem przez Horników Wierch, tam zmieniamy trasę na czerwoną, która dochodzimy do wyciągu narciarskiego w Kotelnicy Białczańskiej. 

Sami sprawdźcie, co można zobaczyć po drodze.

Koknurs

W dobie rozwoju technologicznego przywozimy z wypraw tysiące zdjęć. 

Po powrocie jest problem co z nimi zrobić i kiedy je przejrzeć. Trafiają oczywiście na różne nośniki pamięci i czasami popadają w niepamięć. Ja staram się zawsze wywołać jakieś parędziesiąt sztuk i trzymać w albumie. 

Otworzenie albumu i opowiedzenie o wyjeździe lub powspominanie wydarzeń jest dla mnie łatwiejsze niż włączanie komputera, patrzenie się w monitor i wertowanie setek danych by znaleźć to odpowiednie zdjęcie. Oczywiście fotografie wykorzystuję również podczas moich prezentacji. Opowiadanie o poszczególnych wyprawach sprawia mi wielką radość i daje wiele satysfakcji. Z rzadka zdarza się zgłaszanie zdjęć do konkursów. Na ogół terminy upływają niemiłosiernie szybko 

i nie zdąży się wybrać tych odpowiednich obrazów.

Tym razem jednak się udało i fotoreportaż zgłoszony na konkurs audycji 

„Za horyzontem” Radia Katowice zdobył drugie miejsce. Bardzo się z tego faktu cieszę i może kiedyś usłyszycie Państwo w sobotnie popołudnie, na antenie Radia Katowice moją relację z Argentyny.

http://przedhoryzontem.fotonet.net.pl/przedhoryzontem/Konkurs_fotograficzny_2017/Konkurs_fotograficzny_2017.html

Tarnowskie Góry - UNESCO

Mapa obiektów objętych wnioskiem

Wszystkim turystom znane jest pojęcie Listy Światowego Dziedzictwa UNESCO. Swoją drogą to ciekawe, że dopiero jak się jakiś element wpisze na wymyśloną listę, to znajduje poklask u innych. Tak, jakby przed wpisem na tę listę nie posiadał swojego uroku i znaczenia dla ludzkości. 

 Organizacja UNESCO (Organizacja Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury) to wielkie przedsięwzięcie, które powstało 16 listopada 1945 roku. Polski Komitet ds. UNESCO publikuje swoje artykuły pod następującym adresem http://www.unesco.pl/unesco/misja-unesco/ .

 Jak możemy wyczytać organizacja zakłada, „że ponieważ wojny rodzą się w umysłach ludzi, również w ich umysłach powinny być zwalczane”. Zabiega o rozwój kultury pokoju na świecie. Promuje działania służące tworzeniu międzynarodowej współpracy kulturowej, oświatowej oraz naukowej. Jednym z jej podstawowych celów jest „aktywizacja rządów państw oraz społeczności lokalnych dla idei ochrony dziedzictwa kulturowego i naturalnego, współpracy w dziedzinie nauki i edukacji oraz tworzenia społeczeństwa informacyjnego”.

Ratusz miasta Tarnowskie Góry

 Lista Światowego Dziedzictwa to wynik Konwencji o Ochronie Światowego Dziedzictwa. Jest spisem obszarów stanowiących wspólne dobro ludzkości charakteryzujących się „najwyższą powszechną wartością”. Aktualnie na liście znajduje się 1073 obiekty w 167 państwach.

Dotychczas w Polsce z listy Światowego Dziedzictwa UNESCO znajdowało się 14 obiektów:

1.      Stare Miasto w Krakowie 
2.       Stare Miasto w Warszawie 
3.       Stare Miasto w Zamościu 
4.       Średniowieczny zespół miejski Torunia 
5.       Królewskie Kopalnie Soli w Wieliczce i Bochni 
6.       Auschwitz-Birkenau. Niemiecki nazistowski obóz koncentracyjny
i zagłady (1940-1945) 
7.       Puszcza Białowieska 
8.       Zamek krzyżacki w Malborku 
9.       Kalwaria Zebrzydowska: manierystyczny zespół architektoniczny
i krajobrazowy oraz park pielgrzymkowy 
10.   Kościoły Pokoju w Jaworze i Świdnicy 
11.   Drewniane kościoły południowej Małopolski
Binarowa, Blizne, Dębno, Haczów, Lipnica Murowana, Sękowa 
12.   Park Mużakowski 
13.   Hala Stulecia we Wrocławiu 
14.   Drewniane cerkwie w polskim i ukraińskim regionie Karpat

Widok na szyb Zabytkowej Kopalni

Jednak wszystko zmieniło się 9 lipca tego roku, czyli 2017. Od 2 do 12 lipca 2017r. obradował w Krakowie  41. Komitet Światowego Dziedzictwa, który omawiał poszczególne wnioski kandydatów do wpisu na listę UNESCO. W trakcie tego posiedzenia spis wzbogacono o 3 dobra przyrodnicze i 18 dóbr kultury. Między tymi wpisami znalazło się dziedzictwo z Polski, a jest nim obszar pogórniczy Tarnowskich Gór. Dokładnie „Kopalnia rud ołowiu, srebra i cynku w Tarnowskich Górach oraz system gospodarowania wodami podziemnymi”. Jak czytamy w opisie na stronie PK ds. UNESCO „Kopalnia rud ołowiu, srebra i cynku znajduje się na Górnym Śląsku, w jednym z głównym obszarów wydobywczych w Europie Środkowej. Obiekt obejmuje w całości podziemną kopalnię wraz ze sztolniami, szybami, galeriami oraz systemem gospodarowania wodami podziemnymi. Na powierzchni zachowała się XIX- wieczna przepompownia parowa, która jest świadectwem ciągłości prac nad odprowadzaniem wody z kopalni od ponad 300 lat. Dzięki specjalnemu systemowi zbędną wodę wykorzystywano do zaopatrywania miasta w wodę pitną i do użytku przemysłowego. Kopalnia w Tarnowskich Górach miała znaczący udział w światowej produkcji ołowiu i cynku.”

Szyb Sztolni Czarnego Pstrąga

 Tego dnia wytężona, wieloletnia praca wielu osób, głownie ze Stowarzyszenia Miłośników Ziemi Tarnogórskiej oraz Urzędu Miasta, nad odpowiednim sporządzeniem i zaprezentowaniem wniosku przyniosła swoje owoce. Zasadniczo wniosek, który został przyjęty przez Komitet obejmował swoim zasięgiem 28 obiektów pogórniczych, które tworzą całość pod względem historycznym i technicznym. Obszarowo znajdują się one głównie na terenie Tarnowskich Gór, ale również w Bytomiu (Park Seget) oraz gminie Zbrosławice (portal wylotu sztolni głębokiej Fryderyk). Można powiedzieć, że cały pofałdowany teren Tarnowskich Gór jest wynikiem długotrwałej działalności górniczej na tych terenach. Nawet park miejski ze swoimi pagórkami i wzniesieniami obrazuje krajobraz XIX wiecznych terenów górniczych. We wniosku ujęto kilka szybów, które często dla zwykłego przechodnia są niewidoczne. Główną atrakcją dla turystów jest Zabytkowa Kopalnia oraz Sztolnia Czernego Pstrąga. Dla podróżników lubiących włóczyć się po okolicy ciekawe będzie wędrowanie pomiędzy poszczególnymi punktami i odkrywanie uroków tej ziemi.

Park miejski w Tarnowskich Górach

 Wniosek został zaakceptowany i wszyscy się z tego bardzo cieszą. Jednak praca się nie skończyła, można powiedzieć, że dopiero się zaczyna. Otrzymanie wpisu to jedno, a utrzymanie go to już zupełnie inna sprawa. Do tego dochodzi szeroko pojęty wpływ tego wpisu na miasto. Trzeba dobrze pokierować ścieżką rozwoju, aby nie uszkodzić tego kruchego dziedzictwa.

Kołobrzeg

Plaża w Kołobrzegu

Legenda głosi, że turyści chcący ponownie przyjechać do Kołobrzegu muszą dotknąć wizerunku Jakuba Adebara, który został przy ratuszu stracony za wzniecanie buntu. Choć nigdy nie dotykałam tej płaskorzeźby, zamieszczonej na jednej z kolumn ratusza, to udało mi się to miasto odwiedzić w tym roku już dwa razy. 

Latarnia morska Kołobrzeg

Muszę przyznać, że jest to świetne miejsce do wypoczynku stacjonarnego i aktywnego. Na uwagę zasługują świetne ścieżki rowerowe, którymi możemy dojechać do wielu okolicznych miejscowości. Oczywiście spacery nad morzem lub leżenie na plaży również należą do atrakcji Kołobrzegu. Miasto cieszy się długoletnią tradycją uzdrowiskową. Przyjeżdżają tutaj kuracjusze i turyści z całego świata, więc miasto ciągle jest zatłoczone. Jako miasto portowe Kołobrzeg oferuje wiele atrakcji związanych z łodziami i rybołówstwem. Jest oczywiście port rybacki, gdzie można się zaopatrzyć w świeże ryby lub zjeść małe co nieco na miejscu. Można wybrać się na rejs wycieczkowy „zabytkowymi” żaglowcami, ewentualnie bardziej nowoczesnymi statkami popłynąć na Bornholm. Jeżeli mowa o portach, to z pewnością zauważymy stojącą w pobliży latarnię morską. Współczesna wieża wznosi się na wysokość 26m. Tradycja świetlnego wskazywania drogi statkom sięga tutaj roku 1666. Oczywiście latarnia morska to doskonały punkt widokowy. 

Pomnik zaślubin 

Od tego miejsca rozciąga się wzdłuż plaży deptak. Spacerując tym pasażem dojdziemy do Pomnika Zaślubin Polski z Morzem. Takie zaślubiny odbywały się Polsce kilka razy w różnych miejscach i wiązały się z odzyskaniem przez nasz kraj niepodległości oraz dostępu do morza. W Kołobrzegu ceremonia ta miała miejsce 18 marca 1945 roku. Idąc dalej dojdziemy do pięknego mola. Poprzez tą kładkę możemy wejść jakby w głąb morza suchą stopą. Dzięki istniejącej tutaj kawiarni możemy wypić kawę, czy zjeść ciastko na wodzie. Często tutaj jednak strasznie wieje, więc dobrze jest ubrać się na przysłowiową cebulkę. Od mola można udać się w głąb miasta. Ogromne wrażenie robi stojący na rynku piękny ratusz. Budynek z czerwonej cegły, w kształcie średniowiecznego zamku z kilkoma wieżami. Wielką ciekawość turystów przykuwa również stojącą przed ratuszem kręcąca się na wodzie kamienna kula. Z tyłu ratusza znajdziemy stare kolumny i na jednej z nich wizerunek buntownika Adebara.

Ratusz Kołobrzeg

Spacerując po pobliskich uliczkach przy ul. Emilii Gierczak możemy zobaczyć starą mieszczańską kamienicę lokalnego kupca, a tuż przy niej Muzeum Oręża Polskiego. Nieopodal ratusza znajduje się również katedra (Bazylika Najświętszej Marii Panny). Najstarsza historia tego kościoła sięga XIV/XV wieku. Oczywiście była wielokrotnie przebudowywana, a podczas II wojny światowej zburzona. Odbudowę świątyni rozpoczęto w 1957 roku, w 1972 ustanowiono ją katedrą, a w 1986 papież Jan Paweł II podniósł ją do godności bazyliki mniejszej. Podczas tej burzliwej historii wrażliwość ludzka pozwoliła zachować różne cenne elementy kościoła, jak XIV w. chrzcielnicę, gotyckie stalle, czy XVI w. żyrandol. Przed katedrą stoi duży Pomnik Tysiąclecia symbolizujący trudną historię współżycia narodów polskiego i niemieckiego. Pierwotnie miał on prostszą formę rozdartego krzyża, symbolicznie łączonego przez gołąbka pokoju oraz postacie Bolesława Chrobrego i Ottona III. Później dodano jeszcze postacie polskiego i niemieckiego papieża. Oczywiście w centrum jest wiele mniejszych i większych kawiarenek i restauracji, gdzie można miło spędzić czas i zjeść lub napić się czegoś dobrego. Zachodnia część miasta, leżąca za portami jest dużo spokojniejsza niż zatłoczone centrum i jest doskonała jeżeli naszym celem jest plażowanie. Niestety w tej części wiele miejsc kulinarnych zamykane jest po sezonie i może być kłopot ze zjedzeniem nadmorskiej ryby. 

Tak, czy inaczej Kołobrzeg to fascynujące miejsce otwarte na turystów i kuracjuszy oraz doskonale zorganizowane. Nie można zapomnieć o tym, że Kołobrzeg leży na trasie Pomorskiej Drogi św. Jakuba.

Wakacyjna lektura

„Święto Kozła”, Poznań 2002

Autor: Mario Vargas Llosa

Wydawnictwo: Dom Wydawniczy REBIS Sp. z o.o., Poznań

Ameryka Południowa to zbitek wielu krajów mniejszych i większych. Skolonizowane 

w XVI. w. i wykorzystane do cna. Nie liczyło się dobro podbitych krajów, lecz zyski 

kolonizatora. Dlatego wywieziono wszystkie dostępne bogactwa naturalne, a rdzenną

 ludność uciemiężono.

Wydawałoby się, że po odzyskaniu niezależności władzę przejmą osoby kochające swój

kraj, naród oraz rozpoczną realizacje marzeń Bolivara. Jednak, jak się okazuje rządzenie 

wcale nie jest takie proste.

Kilka słów o autorze:

Mario Vargas Llosa (https://pl.wikipedia.org/wiki/Mario_Vargas_Llosa) – wybitny 

peruwiański pisarz. Syn polityka, uczeń szkoły kadetów, mąż o wiele od siebie starszej, poślubionej w cieniu skandalu, dalekiej ciotki. Kształcony w Peru, Boliwii i Madrycie. W roku 2010 otrzymał literacką Nagrodę Nobla. Uzasadnienie przyznania tej nagrody doskonale odwzorowuje tematykę dzieł autora, bowiem prezentowanie struktur władzy oraz przedstawianie indywidualnego oporu, buntu i porażki to jego domena. 

W jego dziełach, w dynamiczny sposób literacka fikcja przeplata się 

z autentycznymi wydarzeniami.

O czym jest książka?

Lata 30-61 XX w. na Dominikanie, to czasy rządów Rafaela Leonidasa Trujillo Moliny (https://pl.wikipedia.org/wiki/Rafael_Le%C3%B3nidas_Trujillo), dyktatora Republiki Dominikańskiej. W swoim zadufaniu zmienił nazwę stolicy państwa na „Ciudad Trujillo”. Podczas swoich rządów wymyślał, co rusz to nowe określenia dla siebie, jak Generalissiumus, Ekscelencja, Dobroczyńca i Ojciec Narodu. 

Jak każdy dyktator prowadził rządy twardą ręką nie bojąc się rozlewu krwi.

W te właśnie lata, na Dominikanę zabiera nas Vargas w powieści „Święto Kozła”. Rdzeniem opowiadania są wspomnienia Uranity Cabral, która po wielu latach powróciła do swojego kraju rodzinnego, na Dominikanę. Choć obiecała sobie, że już nigdy nie powróci do tych miejsc. Przyjechała spotkać się z ojcem, Augustinem Cabral wieloletnim współpracownikiem, przewodniczącym senatu w czasie rządów Trujillo. Uranita uciekła z kraju mając czternaście lat i z wielką urazą w sercu powraca do lat dziecięcych spędzonych w rodzinnym domu. Aby dowiedzieć się dokładnie dlaczego jej życie potoczyło się tak, a nie inaczej trzeba książkę przeczytać do ostatniej kartki.

Pomiędzy wspomnienia Uranity Vargas wplata wątek zamachu na dyktatora. Opisuje moment, gdy zamachowcy oczekują na przejazd samochodu tyrana. 

Na podstawie ich przeżyć, myśli i wypowiedzi obrazuje mechanizm powstawania ruchu oporu. Emocje uciemiężonego ludu pęcznieją jak bańka mydlana, która 

w końcu w formie ataku pęka dając początek czemuś nowemu. Co jednak to nowe przynosi ze sobą trzeba doczytać.

Trzecim wątkiem w książce jest życie i rządy samego władcy. Sterowanie państwem, jak teatrem kukiełkowym. Następujące ciągłe, nagłe i  niespodziewane wymiany „gwiazd” służb państwowych. Wszystko to dla dobra kraju i ogłupiałego ludu. To przecież, w mniemaniu Ekscelencji, jego działalność przekształciła Dominikanę w kraj wspaniały i dobrze prosperujący. Dlatego należą mu się honory. Bo to on walczy z otaczającym Dominikanę światem o lepsze jutro.

Ktoś powie, opis dyktatury, jak każdej innej. Jednak mnie zawsze zastanawia natura ludzka w takim przypadku. Bez wsparcia żadna dyktatura nie miałaby prawa bytu. Zawsze znajdują się jednak osoby, które są bardzo oddane sprawie i działają według wytyczonych przez reżim schematów. To w sumie przeraża. Ale też na ogół coś te dyktatury kończy i to jest pocieszające.

Trzeba jednak przyznać, że Ameryka Południowa nie ma chyba wielkiego szczęścia do władz w niepodległej rzeczywistości. Ciągłe problemy w Argentynie, olbrzymi kryzys w Wenezueli, junty, dyktatury i przewroty. Z pewnością wiele jest przyczyn takiego stanu rzeczy. Jednym z nich może być ogólnoświatowa polityka 

i zależności. O czym zresztą również Vargas wspomina w swoim dziele.

Książka pozwala poznać mały wycinek, może niechlubnej to jednak historii Dominikany. 

I przekornie może ta właśnie lektura zachęci nas do zgłębienia tematu oraz odwiedzenia tego kraju. Państwa o wielu twarzach, ale jednak to o nim mówi pan Cejrowski w swoim programie „Gdzie nie należy jechać” na you tube.

Pozdrawiam i życzę miłej lektury.

Argentyna w mediach

Turystyka i podróże cieszą się aktualnie dużą popularnością.

Wiele stacji radiowych oraz gazet prowadzi różne audycje oraz cykle podróżnicze. 

W olbrzymiej ilości miast odbywają się spotkania podróżnicze, gdzie można zaprezentować swój wyjazd.

Wszystko to może stanowić doskonałe źródło wielu przydatnych w planowaniu 

podróży informacji bądź być inspiracją, która poruszy  nas z posad.

Tematem Argentyny zainteresowała się stacja radiowa "Radio EM", która nadaje program 

„Świat jest piękny” (w soboty o godz. 10:30, z wyjątkiem wakacji). 

Wyemitowanych audycji można posłuchać w radiowym archiwum.

 http://radioem.pl/doc/4005489.Spalona-sloncem-Argentyna

Również lokalna gazeta „Gwarek”, publikująca podczas wakacji cykl związany 

z kosztowym planowaniem podróży przyjrzała się bliżej wyjazdowi do Ameryki Południowej.

https://gwarek.com.pl/gwarek/artykul/do-argentyny-na-16-dni

Nie ma rzeczy niemożliwych. Marzenia i pasja pozwalają nam przeć do przodu!